Bahasa

Aspek bahasa terbahagi kepada 5 iaitu :

1. perbendaharaan kata
2. struktur ayat
3. imbuhan
4. tanda baca
5. ejaan

a.     Perbendaharaan Kata

Terdapat beberapa aspek dalam perbendaharaan kata. Antaranya ialah kosa kata dan frasa menarik.

(a)   Kosa Kata

(b)   Frasa Menarik

• Acuan generasi baharu
• Bandar kosmopolitan
• Citra hasrat bangsa
• Dalam arus globalisasi semasa
• Eksploitasi dan penipuan
• Idea radikal
• Jaringan pemigaan
• Pada era kolonial
• Riak konflik berkocak
• Sayembara sastera
• Tebal lapis pengalaman
• Variasi sosial
• 
  

b.     Struktur Ayat

Dalam struktur ayat, terdapat 4 unsur iaitu : 

1.     Kata

Kata ialah konstituen bagi frasa. Kata ialah bentuk bahasa yang mengandungi makna atau fungsi tatabahasa. Misalnya, baju, makan, cantik, berjalan, dan menggunakan merupakan kata.

Kata dapat digolongkan kepada dua, iaitu kata utama dan kata bukan utama. Golongan kata utama ialah kata nama, kata kerja, dan kata adjektif, manakala golongan kata bukan utama ialah kata tugas, seperti kata hubung, kata sendi nama, kata pemeri, kata bantu, kata penguat, dan sebagainya.

2.     Frasa

Mengikut Tatabahasa Dewan (2010), frasa ialah binaan yang terdiri daripada sekurang-kurangnya satu kata yang berpotensi untuk menjadi unit yang lebih besar. Oleh itu, frasa ialah suatu binaan yang mungkin terdiri daripada susunan kata ataupun hanya satu kata yang berpotensi untuk diperluas untuk menjadi dua kata atau lebih. Contohnya:

Daripada contoh dia tas, dapat dilihat bahawa kata kereta ialah frasa kerana bentuk tersebut dapat diperluas menjadi kereta baharu, kereta baharu abang, kereta baharu abang ipar saya, dan kereta baharu abang ipar saya itu. Oleh itu, frasa dapatlah dikatakan sebagai kelompok kata yang mengandungi satu kesatuan erti.

3.     Klausa

Klausa merupakan satu unit rangkaian perkataan yang mengandungi subjek dan predikat, yang menjadi konstituen kepada ayat. Contohnya:

Binaan (a) mengandungi subjek (Kamal) dan predikat (hilang). Binaan (a) akan menjadi klausa selagi tidak diberikan intonasi ayat yang lengkap. Jika diberikan intonasi ayat, klausa tersebut menjadi ayat. Unsur bahasa bagi (b) ialah ayat yang terdiri daripada dua klausa, iaitu Ibu menanak nasi dan kakak mencuci pinggan. kedua-dua klausa itu membentuk ayat (b).

4.     Ayat

Ayat ialah unit yang paling tinggi letaknya dalam tatatingkat atau hierarki tatabahasa. Ayat mengandungi makna yang lengkap dan diucapkan dengan intonasi yang sempurna. Pengucapan ayat dimulai dan diakhiri dengan kesenyapan. Contohnya:

Ayat boleh terdiri daripada satu kata atau frasa apabila diucapkan dengan intonasi yang sempurna dan membawa makna yang lengkap. Ayat bentuk ini dikenali sebagai ayat minimal. Ayat minimal ialah ayat yang mengalami pengguguran sehingga yang tinggal dan yang mewakili ayat itu ialah satu kata, satu frasa atau satu klausa. Contohnya:

Seperti yang dikatakan, ayat mempunya unsur, iaitu klausa, frasa, dan kata. Unsur ayat ini mempunyai perkaitan antara satu sama lain. Contohnya:

Binaan (ix) ialah ayat, yang di dalamnya mengandungi enam kata yang membina tiga frasa, dan ketiga-tiga frasa ini membentuk satu klausa. Klausa itu akan menjadi ayat jika dilafazkan dengan intonasi ayat atau dalam tulisan dimulai oleh huruf besar dan diakhiri oleh tanda noktah. Binaan setiap unsur bagi ayat tersebut dapat dilihat dalam contoh yang berikut:

Unsur-unsur ayat tersebut mestilah disusun mengikut peraturan yang ditetapkan, dan makna yang hendak disampaikan itu pula mestilah jelas. Jika syarat ini tidak dipenuhi, maka ia bukanlah ayat yang betul. Contohnya:

Ayat (x) di atas walaupun betul dari segi peraturan pembinaan ayat kerana ada subjek dan predikat, tetapi dari segi makna, ayat tersebut tidak mempunyai makna yang jelas. Oleh itu, binaan tersebut tidak dapat dikatakan sebagai ayat kerana sesuatu ayat itu perlu sempurna dari segi bentuk dan maknanya.

c.     Imbuhan

Imbuhan ialah bentuk morfem terikat yang tidak boleh berdiri dengan sendiri dalam ayat. Imbuhan dalam bahasa Melayu terbahagi kepada dua, iaitu imbuhan asli bahasa Melayu dan imbuhan yang dipinjam daripada bahasa-bahasa asing, seperti daripada Sanskrit, Arab-Parsi dan Yunani-Latin-Inggeris.

Imbuhan dalam bahasa Melayu terdiri daipada awalan, akhiran, apitan dan sisipan. Pembahagian ini dibuat berdasarkan lingkungan yang diduduki oleh sesuatu imbuhan itu apabila bergabung dengan kata dasar semasa membentuk kata terbitan. Imbuhan-imbuhan ini dapat digolongkan ke dalam golongan tertentu, seperti imbuhan kata nama, imbuhan kata kerja, atau imbuhan kata adjektif berdasarkan fungsinya dalam kata tersebut. Contohnya, jika penggunaan sesuatu awalan itu menghasilkan kata terbitan yang berfungsi sebagai kata nama, maka awalan tersebut digolongkan sebagai awalan kata nama, dan begitulah penggolongan bagi imbuhan-imbuhan yang lain.

i. Imbuhan Awalan

Awalan ialah imbuhan yang diletakkan di hadapan kata dasar. Ada awalan yang apabila bergabung dengan kata dasar tertentu akan menghasilkan beberapa alomorf. Awan yang mengalami perubahan bentuk ialah beR-, teR-, meN-, dan peN-. Bentuk-bentuk itu adalah seperti yang berikut:

Yang berikut merupakan awalan dalam bahasa Melayu:

(1) Awalan kata nama

(2) Awalan kata kerja

(3) Awalan kata adjektif

ii. Imbuhan Akhiran

Akhiran diletakkan selepas kata dasar. Akhiran dalam bahasa Melayu terdiri daripada akhiran asli, seperti -an, -kan, dan -i, dan akhiran pinjaman, seperti -wati, -ah, -isme, -man, -at, dan lain-lain. Penggabungan kata dasar dan akhiran tidak mengubah struktur kata.

Yang berikut merupakan jenis akhiran dalam bahasa Melayu:

(1) Akhiran kata nama

(2) Akhiran kata kerja

(3) Akhiran kata adjektif

iii. Imbuhan Apitan

Apitan juga dikenali sebagai imbuhan terbahagi. Apitan hadir secara serentak bagi mengapit kata dasar, iaitu satu sebelum dan satu lagi selepas kata dasar.

Yang berikut merupakan jenis imbuhan apitan dalam bahasa Melayu:

(1) Apitan kata nama

(2) Apitan kata kerja

(3) Apitan kata adjektif

iv. Imbuhan Sisipan

Sisipan merupakan sejenis imbuhan yang ditambah atau disisipkan dalam kata dasar. Dalam bahasa Melayu, ada empat bentuk sisipan, iaitu -em-, -el-, -er-, dan -in-. Namun begitu, sisipan tidak lagi produktif kecuali untuk tujuan pembentukan istilah.

Yang berikut merupakan jenis sisipan dalam bahasa Melayu:

(1) Sisipan kata nama

(2) Sisipan kata kerja

(3) Sisipan kata adjektif

d.   Tanda Baca 

Tanda baca ialah simbol atau tanda yang digunakan untuk memberri isyarat kepada pembaca supaya melakukan sesuatu dalam bacaan. Ia diletakkan di temapt-tempat tertentu dalam ayat berdasarkan tujuan dan kesesuaiannya.

Tanda baca utama ialah :

i. Tanda Noktah atau titik ( . )

ii. Tanda koma ( , )

iii. Tanda tanya atau soal ( ? )

iv. Tanda seruan ( ! )

v. Tanda sempang atau sengkang ( - )

vi. Tanda noktah bertindih ( : )

vii. Tanda pengikat kata atau petik ( “ “ )

e.   Ejaan

Ejaan merupakan aspek penting dalm menhasilkan karangan. Dalam pepriksaan, jika terdapatnya kesalah ejaan, markah akan dipotong. Berikut adalah beberapa conto kesalahan yang sering dilakukan.